Onlangs kreeg ik een aanvraag binnen van een dame met een gehoorbeperking. Haar vraag was of ik met die beperking rekening kon houden. Ze kan wel goed liplezen schreef ze.
Meteen was ik laaiend enthousiast want als ik een uitdaging aan kan gaan spring ik daar vol goede zin in.
Ik bood haar een privé-les aan zodat ik haar alle aandacht kon schenken die ze nodig heeft. Ook weet ik vanuit mijn opleiding en vroegere beroep ‘Activiteiten begeleiding’ dat als veel mensen door elkaar praten het heel erg lastig is voor de gehoor-beperkte medemens.
Verrast en blij met mijn aanbod gaf ze aan meteen aan de slag te willen dus prikten we snel een datum.
Eenmaal in de werkplaats was het voor mij even omschakelen, daar waar ik gewend was al babbelend met mijn rug naar de klanten toe koffie te zetten, moest ik nu iedere keer naar mevrouw toe draaien en duidelijk articulerend babbelen. Ook tijdens het geven van de cursus moest ik mevrouw aantikken alvorens ik aanwijzingen kon geven.
Mevrouw vertelde me tijdens de koffiepauze dat ze zich wilde laten omscholen. Het was haar nu tijdens het klussen helemaal duidelijk geworden. Haar huidige beroep was administratief medewerkster. Ze wilde dolgraag klusvrouw worden, lekker met haar handen werken. Dit is ook de reden waarom ze een traject in is gegaan. In dit traject begeleiden ze mensen naar een mooi ambachts-vak. Nu ben ik door dat bedrijf benaderd met de vraag of ik mevrouw wil opleiden en coachen tot klusvrouw! En of ik nog meer van hun “klanten” wil opleiden. Alle puzzelstukjes vallen hier voor mij op zijn plek. Mijn oude beroep als ‘activiteiten begeleidster’ en mijn expertise als ‘klusvrouw’ worden nu in één jasje gegoten. Werkelijk, hoe gaaf is dit?
Reactie plaatsen
Reacties